Το θρόισμα του τόπου

 

The world before us is a postcard, and I imagine the story we are writing on it.

                                                           Mary E. Pearson, The Miles Between

 

«O κόσμος που απλώνεται απέραντος μπροστά μας, είναι ένα επιστολικό δελτάριο, κι εγώ, φαντάζομαι την ιστορία που γράφουμε επάνω του», παρατηρεί εύστοχα η Mary Pearson στο βιβλίο της “The Miles Between”, υπαινισσόμενη τη σύγκλιση της ταξιδιωτικής, οπτικής και συναισθηματικής συνθήκης που ενεργοποιεί με τρόπο σύνθετο κι ευφραντικό το βλέμμα, κάθε φορά που ταξιδεύουμε σε τόπους επιθυμίας, κάθε φορά που, με διαφορετικούς διασωστικούς τρόπους, εκπέμπουμε την ομορφιά τους στους οικείους μας.

​

Η νέα ενότητα έργων της Λίζας Μέρλιν, πάλλεται από αυτήν ακριβώς τη σύγκλιση εικόνας και αισθήματος, από την επιθυμία της αποτύπωσης και της επαναφοράς ενός μαγικού στίλβοντος σημείου που κάποτε συναντήθηκε με το βλέμμα του ταξιδευτή και αιχμαλωτίστηκε από τον νου του. Γεννιέται από την ανάγκη του μοιράσματος και της απτής εξιστόρησης των ημερών, των ωρών και των στιγμών που ορίζουν τη ρευστή μα αδιαμφισβήτητα ξεχωριστή συνθήκη ενός άλλου τόπου, το διαφορετικό γοητευτικό ηχόχρωμα από εκείνο της κατ’ οίκον καθημερινότητας. Αρθρώνεται με χρώμα και με φως από τη ζωγράφο, με ιμπρεσσιονιστική αισθητική διάθεση, σχεδιαστική ακρίβεια, έξεργη πλαστικότητα με επιλεκτικές σμικρύνσεις και πλησμονή αρμονική. Και ολοκληρώνεται μέσα από την ανάγκη διάσωσης της μνήμης, της αχλής και του διακριτικού αρώματος του τόπου, όταν πλέον ο τόπος θα έχει οριστικά χαθεί από το βλέμμα και το ταξίδι του θα αποτελεί ανάμνηση.

​

Με πράσινα κυπαρισσένια και υγρασίες χλωροπράσινες, με γαλανές διαφάνειες, ρόδινα θάλλοντα, ώχρες θερμές και εντάσεις βαθυκόκκινου, η Λίζα Μέρλιν πλάθει οπωρώνες, θέρετρα και ακτές, κοιλάδες εύφορες και λίμνες, τόπους της πέτρας και ιστορικές προσόψεις με απαστράπτουσες χρωματικές εναλλαγές. Άλλοτε ο Βόσπορος ή η αρχαία Πύδνα και άλλοτε η αβάσταχτη ομορφιά του Portofino ή του Canal Grande, άλλοτε οι ραδινές εκκλησίες με τις μπαρόκ προσόψεις τους και άλλοτε τα ταμπάκικα κάποιας ιστορικής μεσογειακής πόλης, άλλοτε οι αναρριχώμενες μπλε ορτανσίες και άλλοτε τα σύννεφα που υφαίνουν στον ορίζοντα πλοχμούς, άλλοτε ένα υγρό δάσος και άλλοτε μια ελλειπτική αμμουδιά, άλλοτε ένα χωράφι με ανατέλλοντα ηλιοτρόπια και άλλοτε ένα κόκκινο φεγγάρι που πλέει στη δύση του, ιδού οι συντεταγμένες της ζωγράφου που ενσαρκώνουν τρυφερά τη μνήμη, που αναπλάθουν με ζωγραφική δεξιότητα και αισθαντική ευαισθησία τη συμπαντική ομορφιά. 

 

Ίρις Κρητικού

Αρχαιολόγος & Ιστορικός της Τέχνης